„Co tu jest wyparte?” to pytanie o nieświadome aspekty każdej relacji, w tym z technologią. Według psychoanalizy podmiot nie istnieje bez tego, co pierwotnie wyparte. Poprowadzimy dyskusję o podobieństwach i różnicach między tym co ludzkie i sztuczne, zastanawiając się nad zasadnością tego podziału. Co tworzenie sztucznej inteligencji mówi o nas, naszych pragnieniach i lękach? Rozważymy kwestie intencjonalności, cielesności i narcyzmu w kontekście nowych technologii. Poszukamy miłości i etyki w interakcjach z maszynami. Zapraszamy do wspólnej refleksji nad tym, co wypieramy w erze SI.

Marcin Klaus – prowadzi kolektyw badawczy Insight Shot, bada wpływ współczesnych zjawisk na jednostki i społeczeństwo. Używa SI do pracy i w życiu prywatnym. Współzałożyciel Forum Polskiego Pola Lacanowskiego.

Marcin Koziej – technolog i aktywista zajmujący się domeną publiczną, prywatnością, wolnością prasy i politycznym organizowaniem się online. Amator Filozofii i Psychoanalizy. Członek Forum Polskiego Pola Lacanowskiego.

Sara Rodowicz-Ślusarczyk – Współzałożycielka Forum Polskiego Pola Lacanowskiego, członkini Szkoły Psychoanalizy EPFCL-Francja. Dr psychopatologii i psychoanalizy (Universite de Paris VII). Prowadzi prywatną praktykę psychoanalityczną w Warszawie.

Czy rzeczywiście łatwiej jest wyobrazić sobie koniec świata, niż koniec kapitalizmu? Sprawdźmy. Czy umiemy pomyśleć technologie cyfrowe, których głównym celem nie jest maksymalizacja zysków? Social media, które nie traktują naszej uwagi jak kolejnego zasobu do zawłaszczenia na drodze ekspansji? AI, działającą dla dobra społeczności czy w celu ochrony środowiska? Jak mogłyby funkcjonować? Które z usług cyfrowych, z których korzystamy miałyby rację bytu? I jakie miejsce zajmowałyby w naszym życiu?

Co będziemy robić: Założeniem designu spekulatywnego jest to, że nie istnieje jedna przyszłość, a raczej wiele możliwych przyszłości. Wierzymy, że wyobraźnia i umiejętność projektowania alternatyw są niezbędne, żebyśmy mieli szansę na życie w lepszym świecie. Dlatego, podczas warsztatu będziemy korzystać z narzędzi designu spekulatywnego oraz swobodnej ekspresji artystycznej, żeby poruszyć mięsień wyobraźni i wspólnie projektować alternatywny świat, poszerzając pole możliwych przyszłości. Nasze wizje osadzimy w świecie dewzrostu, czyli zrównoważonego rozwoju opartego na zmniejszeniu konsumpcji, by chronić środowisko i poprawić jakość życia.

Czego możecie się spodziewać:

• wspólnie poszerzymy wiedzę na temat modeli biznesowych, związanych z nowymi technologiami i ich konsekwencjami
• zapoznamy się z ideą dewzrostu i jej podstawowymi zasadami
• wykorzystamy metody designu spekulatywnego, żeby wyobrazić sobie inne, bardziej porządane technologie cyfrowe
• będziemy ćwiczyć naszą wyobraźnię i budować nadzieję na lepszy świat

Cykl Dom Spokojnej Przyszłości i nasze podejście: 

Nowe technologie i stojące za nimi modele biznesowe mają zbyt wielki wpływ na nasze życie, żeby zostawić je w rękach technologicznych „wizjonerów” i wielkich korporacji. Rozwój technologii wywołuje zmiany społeczne, ekonomiczne i kulturowe, które kreują rzeczywistość każdej z nas. Chcemy współdecydować o kierunku tych zmian. Do tego potrzebujemy oswajać nowe technologie, rozmawiać o nich i wyobrażać sobie alternatywne scenariusze. Drużyna projektowa będzie miał strukturę płaską. Ważne jest dla nas stworzenie przestrzeni do wymiany doświadczeń, pomysłów i wiedzy. Zapraszamy zarówno speców od technologii, jak osoby, dla których ten temat będzie całkiem nowy. Nie oczekujemy żadnego konkretnego doświadczenia. Jeśli będziesz mieć potrzebę, możemy wystawić Ci zaświadczenie.

Prowadzące:

Diana Gaik – jestem inicjatorką i projektantką doświadczeń cyfrowych i analogowych. Współtworzę m.in. Festiwal Myśli Abstrakcyjnej i Kolonie dla Dorosłych, w ramach Stowarzyszenia Otwartego Dziki Bez, którego jestem prezeską. Wchodzę do bardzo różnych rzek tematycznych, niezależnie od temperatury wody.

Agata Pyzowska – jestem projektantką UX i kulturoznawczynią. Od 8 lat projektuję aplikacje i serwisy internetowe. Insiderską wiedzę łączę z krytyczną refleksją nad technologią. Naukowo interesują mnie ruchy społeczne oraz rola przyjemności i odpoczynku w politycznym działaniu. Lubię spędzać czas offline

Toksyczność modelu biznesowego Big Tech i tworzonych przez niego rozwiązań cyfrowych jest już powszechnie znanym faktem. Jednak wciąż jesteśmy zależni od dostarczanej przez te korporacje infrastruktury życia. Jak zbudować alternatywne rozwiązania, które raz na zawsze zastąpią Big Tech? To nie jest teoria — to warsztat pracy ze spółdzielczą Platformą Lokalnych Zasobów i rozwiązywania prawdziwych dylematów.

Jan Oleszczuk-Zygmuntowski – ekonomista i przedsiębiorca społeczny zainteresowany złożonymi systemami, ekonomią polityczną technologii oraz gospodarką cyfrową. Współprzewodniczący Polskiej Sieci Ekonomii i Prezes Zarządu PLZ Spółdzielni, operatora centrum technologii spółdzielczych CoopTech Hub. Doktorant Akademii Leona Koźmińskiego, wykładowca kierunku Zarządzanie i AI w Cyfrowym Społeczeństwie. Założyciel i w latach 2015-2020 prezes zarządu Fundacji Instrat, progresywnego think-tanku. Doświadczenie zdobywał m.in. w Polskim Funduszu Rozwoju. Absolwent Szkoły Głównej Handlowej w Warszawie, stypendysta G20 Global Solutions, British Council, Møller Institute, Open Future Foundation i FEPS. Autor „Kapitalizmu Sieci”, książki nominowanej do nagrody Economicus 2020. Ambasador DigitalEU.

Platformy, komunikatory, mejle, podkasty. Spotkania na zoomie, aplikacje randkowe, promptowanie chata GPT, media społecznościowe. Powiadomienia, grupy na Whatsappie, krokomierz z pulsometrem. Nadmiar informacji, nieustająca stymulacja, optymalizacja i automatyzacja. Jak nowe technologie odmieniają oblicze naszych kontaktów? Jak wpływają na nasze zdrowie psychiczne i koncentrację, jak zmieniają nasze mózgi? W czym nam pomagają a co utrudniają? Jak można nawigować w gąszczu technologicznych innowacji i czy w ogóle można?Zapraszamy na dwugodzinne spotkanie, podczas którego spróbujemy poszukać odpowiedzi na powyższe pytania, wymienić się doświadczeniami i wypracować strategie na przyszłość.

Paulina Czapska – pracuje jako edukatorka i terapeutka. Współtworzy Kolektyw Edukacyjny Future Simple. Z wykształcenia jest psycholożką kliniczną i psychotraumatolożką. Wspiera osoby indywidualne, całe organizacje i instytucje w poszerzaniu kompetencji zawodowych i osobistych. Projektuje programy edukacyjne i rozwojowe, prowadzi warsztaty. Propaguje ideę zrównoważonego aktywizmu i kolektywnej troski.

Anna Szapert – pracuje jako edukatorka, terapeutka i wykładowczyni akademicka. Współtworzy Kolektyw Edukacyjny Future Simple. Bada kulturę terapeutyczną z perspektywy feministycznej. Jej doświadczenie obejmuje pracę indywidualną, jak i grupową w różnorodnych organizacjach. Towarzyszy w poszukiwaniu nowych kierunków rozwoju, wzmacnianiu wewnętrznych zasobów i potencjału, projektuje i prowadzi procesy szkoleniowe.

Kolektyw Edukacyjny Future Simple – Pomagamy spojrzeć na wyzwania z różnych perspektyw. Zachęcamy do szukania nowych rozwiązań dla starych spraw. Uczymy krytycznego i samodzielnego myślenia. Pokazujemy, że praca z emocjami jest równie przydatna jak ciągłe poszerzanie wiedzy. Wierzymy, że zmianę świata można zacząć od siebie.

Czy tego chcemy czy nie, sieci AI rozgościły się w naszej rzeczywistości – już w tej chwili zagrażając niektórym zawodom, a także utrudniając życie innym (co piszę jako wykładowca akademicki). Z wielu stron słychać zasadne zastrzeżenia, obawy, czy wręcz sprzeciw wobec stosowania oprogramowania sztucznej inteligencji oraz żądania precyzyjnych regulacji. Tymczasem ze strony środowisk okołomuzycznych płynną znacznie bardziej zniuansowane sygnały…Podczas krótkiego wykładu proponuję zagłębić się w konteksty dzisiejszego technooptymizmu różnych postaci muzyki współczesnej – od FKA Twigs czy Grimes po Holly Herndon, Jennifer Walshe i Johannesa Kreidlera. Punktem wyjścia będą dwa teksty, które zostały napisane przy okazji prac nad numerem #44 magazynu „Glissando” – Maximiliano Bobera oraz Magdaleny Krysztoforskiej.

Antoni Michnik – doktor nauk humanistycznych (doktorat w Instytucie Sztuki PAN), badacz sound studies performer, kurator. Członek założyciel researchersko-performatywnej Grupy ETC. Od 2013 roku w redakcji magazynu „Glissando”. Współredaktor książek „Fluxus w trzech aktach. Narracje – estetyki – geografie” Grupy ETC (Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2014) oraz „Poza Rejestrem. Rozmowy o muzyce i prawie autorskim” (Fundacja Nowoczesna Polska, 2015). Obecnie zajmuje się przede wszystkim tematyką sound studies (zwłaszcza historycznych), z performatyką dźwięku na czele.

Głosy międzyludzkie: wykorzystanie AI w generowaniu wokali i harmonii

Czy pogłos to to samo co opóźnienie? Czym różni się wysokość tonu od rytmu? Czy „sztucznie” generowany głos może dorównać głębią i ekspresją „prawdziwemu”, ludzkiemu? Co to w ogóle mówi o ekspresji? I wreszcie – jak uczenie maszynowe zmienia podejście do kompozycji muzyki? Te i inne kwestie powiązane z włączaniem AI w proces twórczy przedstawimy podczas labu „Głosy międzyludzkie: wykorzystanie AI w generowaniu wokali i harmonii”. Laboratorium będzie łączyło demonstrację dźwiękową i dyskusję.

Jakub Manaj – kompozytor, artysta dźwiękowy oraz edukator Arturii, gdzie zajmuje się nowymi technologiami w produkcji muzycznej. Debiutował w 2019 roku wydawnictwem “Seekings” w wytwórni Marka Styczyńskiego (Eltron) “Dom Trojga”. Prowadzi swój własny label cyfrowy “Mixed Feelings”. Jest absolwentem Wydziału Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego.

Z daleka różnice są wyraźne ale jeżeli patrzeć z bliska haft i sztuczna inteligencja to w zasadzie to samo. Mozolna praca wielu rąk, złożony algorytm którego znaczenie ujawnia się dopiero z dystansu.Wykorzystując ich podobieństwo, postaramy się w jednym procesie opanować oba te zjawiska: haft i uczenie maszynowe. W oparciu o schemat AI proponowany przez Jolera i Pasquinellego stworzymy miękką i ciepłą interpretację nowych technologii, prawdziwy pled o sztucznej inteligencji. Odtwarzanie cudzego schematu przy pomocy ręcznego rzemiosła jest naszą odpowiedzią na fetysz mechanicznej kreatywności. W oczekiwaniu na maszyny, którym nie będzie się chciało rysować kolejnego widoku obcej planety, sami zanurzymy się w powolnym, odtwórczym procesie. Będziemy również rozmawiać w niezoptymalizowany sposób o tym jak i z czego powstaje sztuczna inteligencja.

Agnieszka Zgud – projektantka, obecnie pracuje nad interfejsami dla modeli językowych. Współzałożycielka fundacji Grupa Robocza. Zajmuje się zrównoważonym rozwojem technologii w tym etycznymi i społecznymi wyzwaniami sztucznej inteligencji. Wykłada na katowickiej ASP. Współautorka książki dla dzieci „Co można a nawet trzeba wiedzieć o komputerach”.

Grupa Robocza to interdyscyplinarny zespół ekspercki.Zajmujemy się doradztwem i badaniami w obszarze szeroko pojętego projektowania oraz nowych technologii. Wierzymy, że przyszłość będzie techniczna.

Rozróżnienie na to co normalne (wydaje się być normalne, ale czy rzeczywiście takie jest?) i patologiczne (alternatywnie – chore) jest fundamentem nauk medycznych. Anty-psychiatria postawiła to rozróżnienie na głowie – to, co typowe okazało się być patologiczne, a tzw. zaburzenia psychiczne stały się drogą do poznania świata i samego siebie. Dzisiaj z kolei coraz częściej staramy się myśleć w kategoriach neuroróżnorodności, choć podział na jednostki typowe i atypowe pozostaje nietknięty. Czy sztuczna inteligencja może nam pomóc rozwiązać zagadkę spektrum normy i patologii? Czy może sama jest jej ofiarą? (W końcu nie jest do końca „normalna”).

Marcin Moskalewicz – lider zespołu badawczego Psychiatria i Fenomenologia Obliczeniowa w IDEAS NCBR w Warszawie, profesor w Instytucie Filozofii UMCS z Lublinie, kierownik Pracowni Filozofii Zdrowia Psychicznego na Uniwersytecie Medycznym w Poznaniu oraz kierownik sieci badawczej Phenomenology and Mental Health na Uniwersytecie w Oxfordzie.

Francuski filozof Bernard Stiegler pisze, że „technika jest pogonią za życiem przy użyciu środków innych niż życie”. Dlaczego wraz z rozwojem techniki obliczeniowej potocznie nazywanej sztuczną inteligencją ta pogoń obraca się przeciwko życiu i grzęźnie w świecie nekrotechnologii? Jak uodpornić się na technobiznesowy storytelling, który stępia krytyczne myślenie, a w miejsce rozwoju kultury technicznej i różnorodnych form wiedzy proponuje zautomatyzowaną bezmyślność? Będę przekonywał, że źródłem problemów związanych z AI jest błędne rozumienie „technologii”, a błąd pochodzi z wypaczonej wizji życia, która wynaturza relację, jaka łączy ludzi z techniką, a poprzez technikę z przyrodą. Pokażę również, jak moglibyśmy z tego błędu wyjść.

Michał Krzykawski – dr hab., prof. UŚ, filozof, pracownik naukowy na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, gdzie kieruje Centrum Badań Krytycznych nad Technologiami. Autor i współautor wielu prac z zakresu współczesnej filozofii francuskiej, filozofii techniki i filozofii społecznej. Członek Rady Narodowego Programu Rozwoju Humanistyki. Wiceprezes Fundacji Pracownia Współtwórcza (https://wspoltworcza.org).

Gwałtowne zjawiska atmosferyczne, związane ze złowieszczą aktywnością globalnego ocieplenia, dobitnie pokazują nam, że oswojone dotychczas obiekty życia codziennego coraz częściej przyjmują niespotykane do tej pory kształty oraz formy. Antropocen to epoka zupełnie nowych naturokulturowych sposobów przetrwania oraz stylów życia, które wydają nam się potworne (hybrydyczne), dziwne oraz budzące poczucie niesamowitości, fascynacji mieszanej z niepokojem. Podczas warsztatów zastanowimy się nad mapą współczesnej rzeczywistości, czyli bestiariuszem antropocenu (próbującym zebrać i uporządkować chaotyczne zmiany) i być może zaproponujemy kilka własnych klasyfikacji nowych, mrocznych zjawisk.Zob. A Bestiary of the Anthropocene: Hybrid Plants, Animals, Minerals, Fungi, and Other Specimens, ed. N. Nova, ONOMATOPEE PROJECTS 2021. (https://www.bestiaryanthropocene.com/)

Andrzej Marzec – filozof, wykładowca na UAM, SWPS oraz UAP w Poznaniu, krytyk filmowy, redaktor „Czasu Kultury”. Jego zainteresowania badawcze skupiają się wokół: spekulatywnego realizmu, ontologii zwróconej ku przedmiotom, humanistyki środowiskowej, mrocznej ekologii oraz współczesnego kina alternatywnego. Autor książek: „Widmontologia. Teoria filozoficzna i praktyka artystyczna ponowoczesności” (2015) oraz „Antropocień – filozofia i estetyka po końcu świata” (2021) – więcej: https://amu.academia.edu/AndrzejMarzec

W trzeciej dekadzie XXI wieku świat pracy stoi przed szeregiem wyzwań. W czasie polikryzysów prekaryzacja i nierówności społeczne zaznaczają się jeszcze wyraźniej. Cyfryzacja miejsc pracy nie jest przezroczysta – zbyt często wzmacnia te pęknięcia. W wystąpieniu skupię się na obszarach ryzyka związanych z automatyzacją zadań, w tym na kwestiach nadzoru i norm wyznaczanych przez algorytmy. Będę też mówić o tym, w jaki sposób automatyzacja zadań wpływa na codzienność w miejscu pracy i na kondycję pracownic i pracowników. Poruszymy również temat pracowniczego oporu.

Olga Gitkiewicz – reporterka, felietonistka miesięcznika „Znak” i portalu Onet.pl. Bada świat pracy w Zakładzie Socjologiii Pracy i Gospodarki w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Wrocławskiego, współpracuje z Instytutem Reportażu. Algorytmizację i platformizację bada w projekcie INCA poświęconym władzy GAFAM (Google, Amazon, Facebook, Apple, Microsoft) i innych dużych firm technologicznych, wykorzystywanej bez znaczącej kontroli.

Obserwacja wzorców, analiza danych i przewidywanie przyszłości. Brzmi jak tarot, czy machine learning? Zarówno narzędzia wróżebne – tarot, astrologia, jak i sztuczna inteligencja, obrosły w pewne mity – w popkulturze są przedstawiane jako niezależne, wszechwiedzące moce, które posiadają coś na kształt własnej świadomości i są w stanie dyktować nam szybkie, proste odpowiedzi. Nie są to przecież jednak transcendentne, uniwersalne narzędzia. Obydwa zostały stworzone przez człowieka, więc zawierają w sobie jego uprzedzenia, pragnienia i wizje.Czy wróżka z TikToka prawdę ci powie? Czy liczby anielske w algorytmach mają znaczenie? I czy astrologia była pierwszym algorytmem zastosowanym przez ludzkość? Do wspólnej refleksji zapraszamy wszystkie zainteresowane osoby – co-starzyce, cyber witches i wróżbitów.

Ania Kamecka (ona/jej) – filolożka i kulturoznawczyni. Przez trzy lata (2020-2023) współprowadziła podkast Tarotiada – audycję o Tarocie w Radio Kapitał. Uczestniczka projektu 22 Major Arcana of Fungi – 22-godzinnej audycji zainspirowanej Tarotem i radykalną mykologią. Uczestniczka laboratorium MusicMakers Hacklab pt. „The Hacked Mind” w ramach Festiwalu CTM x Transmediale. Efektem pracy zespołowej był performans oparty na pamięci ciała, ruchu intuicyjnym i poetyckich tekstach wygenerowanych przez algorytmy, który przedstawił futurystyczną wizję ucieleśnionej duchowości człowieka. Autorka wystąpień konferencyjnych z zakresu doświadczenia cielesnego robotów w science-fiction oraz – szerzej – cielesności i somaestetyki. Zbieraczka i miłośniczka narracji, baśni i opowieści, zwłaszcza tych wzmacniających głos przyrody. Pracuje w Rotacyjnym Domu Kultury na Jazdowie.

Agata Gaik (ona/jej) — absolwentka Wiedzy o Teatrze i Performatyki na Uniwersytecie Jagiellońskim. Zajmuje się głównie związkami ezoteryki z technologią, pisze o roli aplikacji Co-star jako katalizatora relacji. Poza tym pracuje przy projekcie kulturalnym Kolonie dla Dorosłych i w Teatrze Figur. W wolnym czasie lubi pić kawę i sprawdzać mało znaczące fakty.

Kultura, a szczególnie kultura popularna, pełna jest dystopii. Literatura, kino czy gry komputerowe nieustannie bombardują nas wizjami końca świata i zagłady ludzkości. Wiele z nich zakorzenionych jest w technologii, jak choćby narracje znane z Matrixa, Terminatora, Raportu mniejszości czy serii gier Horizon. Nie mamy natomiast właściwie w ogóle utopii, w których rozwój technologiczny tworzyłby warunki egzystencji lepszej pod względem zarówno materialnym, jak i społecznym.Tutaj na ratunek przychodzi nam Marks i zakorzeniona w jego myśleniu wizja w pełni zautomatyzowanego luksusowego komunizmu. Zdaniem autora Kapitału celem rozwoju cywilizacyjnego powinno być wyzwolenie człowieka spod przymusu pracy najemnej.Czas wolny, który byśmy w taki sposób uzyskali, służyć mógłby podejmowaniu dobrowolnych i sensownych aktywności, dzięki którym rozwijalibyśmy się i czułybyśmy się spełnione. Zamiast nas pracowałyby maszyny znajdujące się pod demokratyczną kontrolą, a owoc ich pracy byłby dystrybuowany w egalitarny i sprawiedliwy sposób wśród nas wszystkich. Jak daleko jesteśmy od spełnienia takiej wizji? Czy jest ona w ogóle technologicznie i politycznie możliwa? Wykład Jana Sowy odpowie na te i inne pytania związane z utopią świata bez pracy.

Jan Sowa – dialektyczno-materialistyczny teoretyk i badacz społeczny. Studiował psychologię, literaturę i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i na Uniwersytecie Paryż VIII w Saint-Denis. Doktor socjologii, habilitował się z kulturoznawstwa. Prowadził badania i wykładał w instytucjach akademickich w Polsce i za granicą, m.in. na Uniwersytecie SWPS w Warszawie, Uniwersytecie Sao Paulo, Akademii Sztuk Świata w Kolonii i w Instytucie Nauk o Człowieku w Wiedniu. Był członkiem Komitetu Nauk o Kulturze PAN oraz kuratorem programu dyskursywnego i badań Biennale Warszawa. Obecnie profesor Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Autor wielu artykułów i książek, m.in. Fantomowe ciało króla (2012), Inna Rzeczpospolita jest możliwa (2015) oraz – wspólnie z Krzysztofem Wolańskim – Sport nie istnieje (2017). Ostatnio ukazał się zredagowany przez niego wspólnie z Ekateriną Degot i Davidem Riffem tom Perverse Decolonization? (Archive Books, Berlin 2021).

Warsztat będzie przeplatał proste zadania somatyczne i wspólny namysł teoretyczny. Zaczniemy od krótkiego wprowadzenia feminizmów transhumanistyczych, a także wspólnej lektury wybranych tekstów. Podczas warsztatów będziemy zmiękczać figury cyborga poprzez uwzględnianie doświadczenia cielesnego i przesunięcie ciężaru na technologie niemaszynowe (torby, naczynia, opowieści). Wspólnie zbadamy relacje między fikcją i rzeczywistością, naturą i kulturą, naszymi ciałami, ich technologicznymi przedłużeniami i tkanką społeczną.Warsztat potrwa ok. 2 godziny z przerwą. Zachęcam do ubrania się w wygodny strój (w tym ciepłe skarpety, najwygodniej będzie bez butów), wzięcia maty lub koca oraz wody do picia. Proste zadania ruchowe uwzględnią pracę indywidualną i w parach, także z konsensualnym dotykiem.

Teresa Fazan (ona/jej) – autorka tekstów, redaktorka, dramaturżka, doktorantka. Absolwentka Gender Studies (CEU) i Filozofii (UW). Redaktorka „Machiny Myśli”, internetowego magazynu filozoficznego. Mieszka w Warszawie, chociaż czasem udaje, że w Berlinie. Zajmuje ją ruch, w teorii i praktyce.

W dobie komputerów, gdy sztuka kochania zanikła, a narastający kryzys klimatyczny zamraża nas w niemocy, gdzie odnaleźć iskrę nadziei i motywacji do tworzenia przestrzeni cyfrowych, które wzmacniają pozytywnie, nie przyczyniając się jednocześnie do rabunkowej eksploatacji zasobów nautralnych? Czym oświetlać mroczne zakamarki serwerowni, nieustannie pracujących w ukryciu? Jak zerwać okowy bezmyślnego postępu technologicznego, którego symbolem stały się podwodne kable, zaciskające się niczym cierń na delikatnym ciele naszej planety?Podczas prezentacji zabiorę Cię w podróż do miejsc ponurych – technologicznych cmentarzysk, ale nie martw się, nie pozostaniemy tam na długo. Zachowując harmonię pomiędzy cyfrowym cieniem, a światłem innowacji, zasilę Cię nadzieją – alternatywami opartymi na gestach troski i solidarności, które stanowią klucz do regeneratywnej rewolucji cyfrowej.

murzyn.asia (czytaj murzyn kropka asia) – Wyznaje i praktykuje etykę hakerską, która cechuje się zamiłowaniem do otwartych systemów, eksperymentów oraz swobodnego przepływu informacji w ramach zdecentralizowanych i lokalnych społeczności. Stawia aktywny opór i kwestionuje zastane paradygmaty technologicznej i przemysłowej dominacji nad naszym życiem społecznym, wyobraźnią i środowiskiem naturalnym. Czerpie inspiracje z teorii systemów cybernetycznych, które pozwalają jej propagować przyjazny sprzętom komputerowym sposób myślenia o ekologii, dążący do harmonizacji postępu technologicznego z rytmem życia organicznego. Projektuje edukacyjne doświadczenia, które zmieniają sposób, w jaki technologie postrzegane są przez społeczeństwo. Niektórzy nazywają to magią. Po godzinach poświęca się rozwojowi osobistemu, praktykom medytacyjnym oraz przeprogramowywaniu stanów świadomości.

Warsztat będzie miał za cel wspólną refleksję nad tożsamością cyfrową w erze sztucznej inteligencji. Rozpocznie się prezentacją dotyczącą obecnych trendów w rozwoju tej nowej technologii (związanej m.in. ze zjawiskiem deep fake), a także jej możliwym wpływem na różne obszary naszego życia. Następnie osoby uczestniczące zostaną zaproszone do wspólnego tworzenia scenariuszy rozwoju sztucznej inteligencji i strategii uzyskiwania podmiotowości w relacji z jej wytworami, w szczególności w kontekście prawa do swojego wizerunku i własności intelektualnej.

David Sypniewski od czterech lat spółpracuje z Uniwersytetem SWPS. Prowadzi m.in. Robotykę społeczną, Kreatywne kodowanie i Sztuczną inteligencję w sztuce i działaniach twórczych. Jest pomysłodawcą i kierownikiem powstałej w zeszłym roku Otwartej Pracowni Sztucznej Inteligencji na Wydziale Projektowania USWPS. Członek Centrum HumanTech, dla którego zaprojektował nową identyfikację wizualną i współorganzator konferencji HumanTech Summit, wraz z towarzyszącym jejhackathonem. Pracuje obecnie nad doktoratem dotyczącym automatyzacji projektowania wayfindingu w ośrodkach dla uchodźców.

Technofeudalizm – tym razem nie w wykonaniu wielkich platform. Na styku dwóch kryzysów – kryzysu demokracji i kryzysu Web 2, rodzą się cyfrowe monarchie. Pozornie archaiczne idee takie jak feudalizm czy monarchizm rozwijają swoje neo formy w środowiskach nowych technologii. Jak działa Urbit, software, który ma być prototypem państwowości i nowym internetem? Kusząc niszowością i seksownymiinterfejsami urbitowy krąg wciągnął Grimes, cool kids z Brooklynu, w końcu wciągnął i mnie. Jak wygląda polityczny aspekt oprogramowań, jakie wartościowe elementy możemy w nim znaleźć i czemu feudalny futuryzm jest pociągający?Zapraszam na wild ride po technoreakcjonistycznej krainie (ʃƪ˘ﻬ˘)

Kat Zavada – artystka, badaczka, naukowczyni i kuratorka sztuki cyfrowej, członkini cyberfeministycznego kolektywu Nerdka. Obecnie mieszka w Krakowie, gdzie pracuje nad doktoratem zatytułowanym „Technofeudalizm – kartografie monarchii cyfrowych” na ASP. Zavada, zafascynowana politycznym wymiarem oprogramowania, a także dynamiką władzy w zarządzaniu danymi i cyfrowymi tożsamościami, bada memy, newslettery i hierarchie świata online. Na bazie swoich badań tworzy eseje video, projekty naukowe, sztukę dźwiękową i performance, które prezentuje na wystąpieniach w całej Europie.